Schaatspeloton.nl - Columns - Jantje Debutantje

Jantje Debutantje

geplaatst vrijdag 28 oktober 2016 om 10:12:56 op Schaatspeloton.nl

Janneke Elzinga

Janneke Elzinga (1994) is opgegroeid in het Noord-Brabantse Oosterhout. Haar thuisbaan ligt in Breda, maar de laatste jaren schaatst zij in Nijmegen. Daar is zij nu bezig met haar laatste jaar van de Master Molecular Mechanisms of Disease. Opgevoed als langebaanschaatser, merkte Janneke een aantal jaren terug dat het marathonschaatsen veel beter bij haar past. Dat resulteerde afgelopen voorjaar in promotie naar de Topdivisie. Daar maakt zij dit seizoen haar debuut met het onlangs (zelf) opgerichte team iM FARMING. Als columnist zal zij vooral haar ervaringen als groentje in het peloton met het publiek van Schaatspeloton.nl delen.

De eerste marathon in Amsterdam had zich al meerdere malen in mijn dromen afgespeeld. Dat begon in juli, toen het zomerijs me weer even terugbracht naar de realiteit. De dromen waren soms absurd gedetailleerd, maar meestal tot in detail absurd. Zo herinner ik me dat we tussen torenhoge steigers moesten rijden of dat ik noodgedwongen mijn scheenbeschermer als nekkraag moest dragen. Was mijn debuut in de Topdivisie niet altijd al een (meisjes)droom geweest?

Nee, dat niet. Tegen een schaatsmaatje omschreef ik me laatst als 'onverzadigde' langebaanschaatser - 'mislukte' had ze afgekeurd. Langebaan blijft een prachtige discipline, maar ik heb minimaal drie kilometer nodig om op gang te komen. Op dezelfde manier duurde het even voordat ik de passie voor het marathonschaatsen vond.

De weg naar de eerste wedstrijd was lang, met - naast de trainingen - de oprichting van een nieuw team en alles wat daarbij komt kijken. Ik was dan ook opgelucht toen ik zaterdag voor klokslag zeven uur aan de start stond. Nadat ik voor de 13de keer had gekeken of ik wel twee transponders om had, viel er een last van mijn schouders. Was niet iedereen nerveus voor deze marathon? Bekende namen die een titel te verdedigen hadden, jonge beloften die nu toch eens naam moesten gaan maken en gretige debutanten die al blij waren hun naam op de deelnemerslijst terug te vinden (ondergetekende). In hun achterhoofd de stem van de ploegleider, die op zijn of haar beurt nu toch even twijfelde aan de gedane aanpassingen in het trainingsschema of de nieuwe teamstrategie. Mijn blik gleed over het bonte gezelschap dat zich om me heen had verzameld: oude vertrouwde tinten en logo's, tussen nieuwe pakken met soms gewaagde kleurencombinaties. Was het tevens voor de prille sponsoren niet spannend of ze hun geld in de juiste sport hadden gestoken? Mijn ogen staarden naar het ijs, waarin mijn ijzers lichtjes wegzakten. Zou de ijsmeester zich nog weifelend hebben afgevraagd of hij voor deze avond wel goed ijs had neergelegd?

Dit was mijn moment om te beseffen: gelukkig draait het niet alleen om mij. Met die gedachte verstopte ik me in het peloton om zo van een afstandje, maar toch met mijn neus erbovenop, het spelletje te aanschouwen. "De eerste pannenkoeken zijn voor de kinderen", klonk het door mijn hoofd, maar heb ook ik niet een hekel aan clichés? Dus speelde ik het spelletje vrolijk mee en stapte ik na de finish voldaan weer van het ijs. De kop was eraf, met de nekkraag er gelukkig nog aan.

Alle Columns van Janneke Elzinga:

Jantje Debutantje (28 oktober 2016)
Dagboek van een onervaren trainer (11 november 2016)
Conditioneren (25 november 2016)
De dooi of de gladiolen (9 december 2016)
De kersttrui (23 december 2016)
Oude banden & Nieuwe veren (6 januari 2017)
Puur natuurijs (20 januari 2017)
Het kan vriezen, het kan dooien... (3 februari 2017)
Hoe je paarden laat plassen (17 februari 2017)
Gevalletje nummer 13 (3 maart 2017)
Pelotonmolloot (17 maart 2017)