Filepaniek

De wedstrijdspanning blijft toenemen. De kriebels razen met een noodgang door mijn lijf als ik het aantal nachten tel dat nog te gaan zijn tot de eerste wedstrijd. De eerste wedstrijd is zoals gebruikelijk in Alkmaar. Dat is volgens mij al eeuwen zo. Het enige dat dit jaar anders is, is dat de wedstrijd niet op woensdag maar op donderdag wordt verreden en slechts 2 avonden voor de tweede wedstrijd.

Alkmaar. De eerste keer dat ik er kwam waren de tribunes vol en een heus blaaskapel vermaakte het publiek terwijl wij aan het opwarmen waren. De wedstrijd zou voorafgegaan worden door een ploegenvoorstelling. Onze ploeg bestond destijds uit slechts twee dames: Iris Prinsen en ik. Onze pakken waren nog niet eens klaar en de kennismakingsronde werd dan ook onwennig en in verschillende pakken verreden. Ik heb niet durven zwaaien en staarde verlegen naar het ijs.
Dit gebeuren herhaalde zich het jaar erop, behalve dat wij toen wel al onze pakken hadden en een dame meer: Andrea Sikkema.
Ik sla een jaar over naar vorig jaar. We reden in dezelfde pakken en Marinda van Bergeijk had ons team het jaar daarvoor gecompleteerd. De eerste wedstrijd zou niet voorafgegaan worden aan een ploegenvoorstelling. Die zou ná onze wedstrijd plaatsvinden. Maar hád de ploegenvoorstelling maar plaatsgevonden vóór de wedstrijd..
Vol goede moed, afgewisseld met angstaanvallen, paniek en onverslaanbare zenuwen, togen we – ruim op tijd - naar Alkmaar: ploegleider Gerrit Hilberink, Iris en ik. We zongen mee met de muziek op de radio en hadden zowaar min of meer het journaal wel gehoord, maar we hadden allemaal het filenieuws gemist. We hadden er dus geen idee van dat de A10 Noord, waar wij over moesten, was afgesloten in verband met een gekantelde vrachtwagen of iets dergelijks. Toen de borden boven de snelweg begonnen te knipperen, schoten we dan ook niet direct in de stress. Dat kwam pas later, toen grote matrixborden aangaven dat Noord was afgesloten. In paniek gelijk afslag Haarlem/Schiphol genomen. Met name ikzelf was ervan overtuigd dat we dan zo via de Coentunnel en anders nog via Haarlem naar Alkmaar konden rijden. Opgelucht haalden we adem en we schoten over de weg. Een paar minuten. Want nog voordat we 5 keer met de ogen konden knipperen, stonden we weer in de file. Even hadden we er niet over nagedacht dat al die andere mensen ook niet over Noord konden en dus hetzelfde hadden bedacht als wij. Toch maakten we ons nog niet erg zorgen; we hadden nog meer dan een uur de tijd en we waren immers al bij Amsterdam. Toen we echter een half uur later nog steeds dik in de file stonden en zelfs nog niet bij Haarlem waren, sloeg de paniek toe. Iris besloot zich reeds in de auto om te kleden, maar voor mij was dat niet mogelijk omdat ik de spullen niet bij de hand had. Een kwartier later in de file volgde de berusting. We zouden de eerste wedstrijd niet rijden. Pijnlijk genoeg, maar het was niet anders. We zouden het gewoon niet gaan redden. Dom, maar onveranderbaar. Maar ineens was de weg vrij en kon de vaart er nog in. We legden ons toch niet neer bij een niet-verreden wedstrijd. Niet nu we al zo ver waren. Bij Alkmaar aangekomen hadden we nog een kwartier tot de start van de wedstrijd. Bij de ijsbaan nog ruim vijf minuten. Ik ben er inmiddels zeker van dat ik recordhoudster omkleden en schaatsen onderbinden ben. Maar ik geloof niet dat dat een record is waar ik wat aan heb.

Naast de gebruikelijke eerste-wedstrijd-zenuwen heb ik nu dus ook last van traumatische filepaniek. Dit jaar zal ik het pak voor de zekerheid thuis al aandoen en gaan we nog ruimer van tevoren weg. Het zou wel heel toevallig zijn, maar er is niemand die ons beloofd dat we dit jaar voor de eerste wedstrijd geen verkeershinder hebben…