Meisjesmeisje

In het maandblad De FIETS werd in augustus jl. een column van mij geplaatst. Ik sprak in deze column of over mijn gevecht tegen en haat voor wind. De wind die in het afgelopen voor jaar alleen maar aanwezig leek te zijn. Het was voor mijn gevoel nooit windstil en daar baalde ik van. Ik was bij lange na niet in vorm en daar fietste ik dan: alleen in de polder met flinke wind tegen. Dat zinde mij geenszins en ik maakte me er kwaad om. Kon de wind niet één seconde gaan liggen?

Comnist Maurits Westerbeek reageert op mijn column in de huidige uitgave. Hij noemt mij een meisjesmeisje met een mannenhobby. Volgens hem vragen mannen zich niet af waar ze mee bezig zijn en maken zich vooral niet druk of het wel of niet goed gaat. Ze zetten het verstand op nul en gaan gewoon. Of het nou gaat om vissen of tegen de wind in fietsen. Maar Westerbeek heeft gelijk; ik ben ook een meisjesmeisje. Ik maak me wel degelijk druk om waar ik nou eigenlijk mee bezig ben en ik kan een hele training lang luisteren naar een stem in mijn hoofd die herhaalt: “wat doen mijn benen zeer” en “ik wilde dat het afgelopen was” en “ik wilde dat de wind ging liggen”. Mijn gedachten leggen het af tegen het doel van de training. Ik ben aan het martelen, terwijl ik eigenlijk net zoals andere meisjesmeisjes wil winkelen of met vriendinnen uiteten. Die meisjes maken zich niet druk om wind tegen en of het gemiddelde wel hoog genoeg is en blijft en of de hartslag wel hoog genoeg is. Westerbeek vraagt zich voor mij af wie ik ben. Hij geeft weer wat ik me ook geregeld afvraag. Wie ben ik en wat wil ik eigenlijk? Waar ben ik mee bezig?
Ik werk veertig uur per week als secretaresse op een advocatenkantoor. Dagen van half 9 tot vijf en vaak langer. Gauw naar huis om eten te koken, terwijl ik aan het omkleden ben en vervolgens eten met de blik op de klok. Dan in de auto en hopen dat er niet teveel file is. Na de training kom ik thuis, zet even de computer aan om her en der bij te lezen en zelf wat te schrijven en dan is het weer tijd om naar bed te gaan. De dagen herhalen zich. Soms hoef ik weliswaar niet in de auto naar Heerenveen, maar mag ik in Zwolle naar spinningles.

Na de driedaagse keken mijn collega’s mij met medelijden aan. Ik zat er wel, maar was er niet en ik zag er vooral niet uit. Ze vragen zich af waarom ik mezelf dit aan doe en geven openlijk toe dat ze mijn leven zelf nooit op zouden kunnen brengen. Maar ze weten niet dat ik ook wel eens enorm verlang naar hún leven. Voor mij is het ook niet altijd gemakkelijk. Ik ben geen prof, wat inhoudt dat ik fulltime moet werken, moet trainen in de avonduren en ook nog ergens tijd vinden voor het huishouden, sociale contacten onderhouden en mijn andere grote hobby: schrijven. Soms zou ik ook best mijn schaatsen in een hoek willen gooien en uitschreeuwen: “bekijk het allemaal maar!”. Toch zal ik ze daar vijf minuten later weer vandaag pakken en ze troosten omdat ik zo onaardig heb gedaan. Want als ik gewoon een beetje normaal nadenk ben ik de mooiste sport ter wereld aan het beoefenen en heb ik er gewoon enorm veel plezier in. Dat ik daardoor erg weinig tijd heb voor echte meisjesdingen is dan jammer. Dat komt later wel, als ik groot ben.