Moeilijk

Ik begin langzaamaan te merken (dit is eigenlijk overdreven, want eigenlijk merkte ik dat gelijk al) hoe moeilijk het is om columns te schrijven. We zijn nog maar goed en wel twee maanden bezig met om de twee weken een column, maar voor het eerst weet ik echt niet waar ik het over moet hebben. Om de twee weken schrijven is tamelijk veel. Als ik net een column heb ingestuurd denk ik van niet, dan heb ik nog twee lange weken de tijd en mag eerst Huitie zijn hoofd breken over een boeiend onderwerp. Maar voor je het weet is het alweer tijd. Tijd voor mijn eigen column.

Toch weet ik meestal wel wat te vertellen. Daarvoor beleven we wel genoeg en kan ik putten uit ervaringen van jaren ervoor. Dit keer weet ik het even allemaal niet en het schoot een paar keer door mijn hoofd dat ik weer aan de beurt ben, maar ik kon werkelijk niet bedenken waar ik het over zou hebben.
Afgelopen vrijdag is na een week intensive care (nagenoeg zonder hoop) een dierbare oom overleden. Niet zomaar een oom, maar een oom die twee jaar geleden kanker overwon en als bekroning daarvan deelnam aan de Ride for the Roses. De tocht die Lance Armstrong in het leven heeft geroepen ter nagedachtenis van en steun aan mensen met kanker en mensen die er op welke wijze dan ook bij betrokken zijn. Ook nog een sportieve oom dus. We kwamen hem die dag nog tegen voor de start.
Dit keer was het een onwaarschijnlijk ongeval dat hem alsnog van het leven beroofde. Er zijn vast redenen voor, maar bij ons heerst alleen maar ongeloof en onbegrip. Het houdt je continue bezig en als het niet in je hoofd zit, dan ben je lijfelijk aanwezig in het ziekenhuis of bij familie. Het dagelijks leven is volledig uit het ritme en gedachten zijn er niet altijd helemaal bij. Voor mij ook niet, ook al ben ik “slechts” een nichtje.
Ik ben zaterdag aan de start verschenen in Haarlem, maar beleefde er maar weinig plezier aan. Na de wedstrijd heb ik ook niet uitgewerkt, maar heb gedachten af laten leiden bij de World Cup in Heerenveen. Maandag een sombere verjaardag van mijn zusje en dinsdag was ik blij dat ik eindelijk gewoon een keer thuis was. Alleen en rustig. Ik had best kunnen gaan trainen. Een uurtje spinnen stond op het programma, maar ik had helemaal geen zin. Waarom zou ik? Of ik deze week nou 1 of 2 keer train maakt ook niet uit. Ik wilde helemaal niet zweten op een stilstaande fiets en mijn best doen. Wat is nou eigenlijk belangrijk? Normaal draait het grootste deel van mijn leven om mijn hobby, maar deze week even niet. Zaterdag zijn we er gewoon weer en gaat het allemaal weer verder, maar nu even niet. Nu vind ik het even helemaal niet belangrijk.

En ik weet ook nog steeds niet waar ik een column over moet schrijven en morgenavond moet ik het stukje al inleveren….