Het Nederlands Kampioenschap

Toen ik in groep 7 of 8 van de basisschool zat, heb ik een spreekbeurt gehouden over de schaats. Ik vertelde dat de eerste schaatsen beenderen waren waar de Vikingen zich op voortbewogen over de toen nog veelvuldig aanwezige ijsvlakten. Ik sprak over de ontwikkelingen van de schaats zelf, de buizen en de schoen. Over de sport, het langebaanschaatsen. Maar ik vergat helemaal de tak marathonschaatsen! Hoe kon ik zo dom zijn! Kan ik dat op deze manier een beetje goedmaken?

Ver voordat ik geboren werd in Dronten, zelfs ver voor het bestaan van Dronten, in 1621 al van Kampen (Campen) over de Zuiderzee naar Amsterdam gereden. Over de plaats waar nu de polder ligt en het enige wat daar momenteel nog wil bevriezen, is het Veluwemeer tussen de polder en Kampen.
Niet de KNSB, maar de Friesche IJsbond organiseerde de eerste wedstrijden, waarna in 1886 de eerste bond werd opgericht. Nadat verordeningen en vaarverboden in het leven werden geroepen, werd op 1 maart 1888 de eerste lange afstandwedstrijd georganiseerd op de Leidse trekvaart tussen Haarlem en Leiden. Het marathonschaatsen bleek populair, maar er werd niets georganiseerd, behalve illegale wedstrijden op zondagavond. De ijsclub Eindhoven bracht daar in het seizoen 1971/1972 verandering in door een drietal wedstrijden te organiseren, waaronder, jawel, het eerste officieuze Nederlands Kampioenschap marathonschaatsen. Eindelijk was het dan echt begonnen!
In 1973 won Jeen van den Berg het eerste officiële Nederlands Kampioenschap marathonschaatsen. Bert Jan van der Veen won in 2005 de laatste.
In 1974 (slechts een jaar later!) werd het eerste officiële Nederlands Kampioenschap georganiseerd voor de dames. Die titel werd binnengesleept door Sofie Westenbroek. Jenita Hulzebosch-Smit kon deze wedstrijd vorig jaar op haar palmares bijschrijven.
De historie kennen we dus al. Maar slechts degene die bij de in fel gekleurde kledingstukken gehulde vrouw op de kermis zijn geweest weten wie het dit jaar gaat worden. Ik hou niet van dat soort mevrouwen en niet van voorspellingen (behalve op het schaats-/skeelerforum en op Mastodont.nl), dus ik heb me niet laten inlichten.
De meeste NK’s zijn anders dan andere wedstrijden, met soms behoorlijk verrassende uitslagen. Hoewel… Van der Veen/Heideman om de beurt in de afgelopen zes jaar is niet bepaald verrassend te noemen. Met allebei drie titels op zak is het wel tijd voor een nieuwe winnaar en die zijn er genoeg!
Eigenlijk is het bij de vrouwen al net zo weinig verrassend: Gretha en Jenita hebben eveneens de laatste zes jaar de buit verdeeld. Gretha iets vaker dan Jenita, maar het bleef toch in de familie.
Misschien dat ik toch nog maar even gauw naar de in fel gekleurde kledingstukken gehulde mevrouw op de kermis ga. Of ze een tipje van de sluier kan oplichten. Ik ben al blij met een hint over het verloop van de wedstrijd.
Ik hoop dat we mooie wedstrijden te zien krijgen en laten zien. Ik zal niet ontkennen dat ik in mijn droom (die dromen die Lammert Huitema ook zo vaak heeft) op één of andere manier weet te ontsnappen uit het peloton, dat niemand mij terug haalt en mijn ploeggenotes schitterend voor mij afstoppen. Ik kijk achterom, heb een flink gat en de finish is niet ver meer. Ik haal het onderste uit de kan, de afstand die ik heb op het peloton geeft me energie, ik pers alles wat ik heb eruit. In de laatste bocht kijk ik achterom. Ik zie het peloton een halve baan achter me rijden en een glimlacht kruipt over mijn gezicht. Ik win! Het kan niet anders, ik word Nederlands Kampioen! Maar ik ben nog niet de bocht uit of mijn voet glijdt in de scheur die ik door mijn visioen even was vergeten. Mijn ijzer blijft hangen, mijn gewicht wrikt aan mijn enkel, ik verdraai, verlies mijn evenwicht, zwaai met mijn armen om te blijven staan. Het publiek valt stil, houdt de adem in. Ik val, bijna. Op het nippertje blijf ik staan. Ik hoor het geluid van een peloton razende klapschaatsen. Ik herpak mijn techniek, de snelheid en mijn geest. Ik versnel, het lukt, het lukt alsnog, denk ik. Ik durf niet achterom te kijken. Ik hoor ze wel en ze naderen, maar de finish nadert ook en ik ben er eerder! Ik win!
Of zoiets. Altijd blijven dromen, zeggen ze.

We zullen zien wie er winnen zondag. Wie het nieuwe jaar ingaan als de helden van de marathonsport, wiens namen in de lange lijst winnaars worden vermeld en geschiedenis schrijven.
Ik wens alle rijders en rijdsters veel succes en de fans veel plezier met het aanschouwen van de wedstrijden.

De beste wensen!