Beroemd

Zoals al in een aantal andere columns naar voren is gekomen, lijkt dromen een groot deel van onze tijd in beslag te nemen. Dromen lijkt één van de eerste dingen te zijn die we kunnen en ín dromen kunnen we dan ook alles. Persoonlijk droom ik heel veel en vooral ik vaak heel vreemd. Dagdromen kan ik ook, dat heeft u in mijn vorige column kunnen lezen. Kenners weten dat ik niet met de handen in de lucht als winnares over de finish kwam na een moeilijke laatste bocht, maar op achterstand finishte…

Als je kinderen vragen wat ze later willen worden, wensen ze allemaal dat ze profvoetballer of prinses worden, in ieder geval heel beroemd. Ik heb voetballen zelf geprobeerd, maar werd gauw uit die droom geholpen. Ik heb ook nog steeds geen prins aan de haak geslagen, dus prinses worden zit er ook niet echt in. Maar nee, gek genoeg wilde ik vroeger helemaal niet beroemd worden. Natuurlijk beeldde ik me wel eens in dat ik een ster was als ik in mijn zelf geknutselde microfoon in mijn kamer stond mee te zingen met Whitney Houston en als ik op tv meisjes als Yvonne van Gennip en Carla Zijlstra de ene prijs na de andere in de wacht zag slepen. Dat wilde ik dan ook wel. Maar er echt over dromen en die droom koesteren en nastreven heb ik nooit gedaan. Ik was daarnaast realistisch genoeg te beseffen dat ik daar met één keer per week trainen en één keer per week zangles bij een koor ook niet kon komen. Ik droomde ook niet dat ik in het spectaculaire winkelcentrum van Dronten werd ontdekt als model en ik zag mezelf ook niet direct doorbreken als actrice in een Hollywoodse productie. Nee, als kind was ik daar veel te nuchter en te gewoon voor. Dat ik beroemd wilde worden kwam pas veel later, toen ik volwassen behoorde te zijn geworden.
Een stemmetje in mijn hoofd zegt regelmatig tegen mij dat ik best wel beroemd zou willen zijn. Niet overdreven natuurlijk, maar gewoon beroemd. Ik wil geen paparazzi in mijn tuin (gelukkig heb ik die nu ook niet) en ik wil ook niet dat mensen me over straat volgen omdat ik een ster ben. Ik wil gewoon dat mensen mijn naam kennen en dat ik af en toe in een serieus programma op tv kom. Nu ben ik mij er terdege van bewust dat ik met marathonschaatsen niet bepaald beroemd wordt. Al zou ik de Cup, het NK, het ONK en de Alternatieve Elfstedentocht winnen, dan nog zou driekwart van de Nederlandse bevolking geen enkel idee hebben wie ik ben. Dat ik drie jaar geleden in de samenvatting van het ONK door Herbert Dijkstra in Studio Sport ben genoemd, is immers ook iedereen alweer vergeten, hoe stoer ik het ook vond. Beroemd worden met marathonschaatsen word je alleen als je Echte 11-Stedentocht wint op Hollandsch natuurijs en dan nog eigenlijk alleen maar als je man bent. Dus hoe leuk marathonschaatsen ook is, als ik roem wil, moet ik het elders zoeken…
Neemt u deze column alstublieft met een korreltje zout, want dromen zijn in veel gevallen natuurlijk echt bedrog, maar er zijn dromen die je wel kunt proberen te realiseren, of je het uiteindelijk nou wel of niet haalt. Het is dan tenminste geprobeerd.
Vorig jaar won ik de tweede prijs in een verhalenwedstrijd van een Nederlands en Belgisch jongedamesblad. Ik won kaarten voor een dancefeest door het schrijven van een verhaal. In de maand augustus van het vorige jaar werd een column van mij het maandblad De Fiets gepubliceerd en ik ben uitgekozen nadat ik auditie had gedaan voor het schrijven van de column op deze site. Ik droom dus van een schrijfcarrière. Dat heeft ook vroeger al gesluimerd, maar toen had ik echt niet het idee dat ik daar per sé iets mee wil doen, maar nu is het allemaal anders. Naast al die dingen die ik doe, schrijf ik ook een boek. Vlak voor de eerste wedstrijd van dit seizoen wees een vriendinnetje van mij me op een oproep in een ander landelijk damesblad. De opdracht was het schrijven van een chicklit (een roman met een soapachtig karakter) en goed, wie niet waagt, wie niet wint, ik begon eraan. Ik zit lichtelijk in de knoop met de tijd, omdat ik natuurlijk bijna niets te doen heb, en de uiterste inleverdatum precies midden in de periode dat ik op de Weissensee verblijf valt, dus mijn deadline ligt al in deze week…

Ik ben dus bezig mijn droom na te leven en ik hoop dat ik er ooit wat mee bereik… Ik droom ervan om als eerste marathonschaatster (voor zover mijn informatie strekt) een boek uit te brengen! En hopelijk zijn niet alle dromen bedrog!