Rust

Ik zit op de bank, omhult door een fleecedeken, dikke pantoffels aan en alsof ik het nog niet warm genoeg heb, nog een fleecevestje dat ik heb gekregen van mijn alleraardigste werkgever. Buiten dwarrelen kleine witte vlokjes sneeuw uit grijze wolken die langs de geel/rood gekleurde hemel drijven. De wereld is helemaal wit en ik zit hier op de bank tv te kijken, in mijn langzaam warm wordende huisje, met de computer op schoot.

Vanmiddag heb ik in de gids gekeken wat er vanavond op tv komt. Ik heb deze week in ieder geval al 2 films gekeken, alle uitzendingen van TV Vandaag gezien, zelfs Lingo en Onderweg naar Morgen (programma’s die ik eigenlijk haat) voorbij zien komen. Het is ongelooflijk, ik weet nu al niet meer waar ik nu naar moet kijken, maar o, wat is het heerlijk!
Mijn bank heeft nog nooit zoveel van mijn lichaamsgewicht gevoeld als deze week. Mijn goudvisjes weten niet wat ze overkomt met zoveel gezelschap.
Het zit namelijk zo: het seizoen is afgelopen en ik doe gewoon een week, één hele week, helemaal NIETS! Ik werk, ga naar huis, kook en eet, soms rommel ik wat in huis, maar de meeste tijd zit ik gewoon op de plek waar ik nu zit en doe helemaal niets.
Volgende week verveel ik me wel weer, geeft mijn lichaam aan dat het wel weer even wat wil doen, maar datzelfde lichaam begon een aantal weken geleden al wel aan te geven dat het zo langzaamaan wel tijd begon te worden voor het eind van het seizoen. De hele winter (zelfs in de weekenden waarin we geen wedstrijden hadden, want dan moet ineens een heleboel gedaan worden waar je normaliter geen tijd voor hebt) is het rennen, vliegen en haasten. Geen tijd om stil te staan, geen tijd om moe te zijn. Gewoon verder, niet teveel over nadenken, maar steevast in het ritme van de snelheid van je leven blijven. Niet nadenken dat de tijd zo wel enorm hard vliegt, niet constateren dat het jaar 2006 inmiddels al ruim twee maanden oud is, ook al lijkt de jaarwisseling nog maar twee weken geleden. Niet dromen over de successen die zijn behaald, de catastrofen die hebben plaatsgevonden en de drama’s van het afgelopen seizoen. Niet tellen hoeveel wedstrijden er zijn verreden (ruim 30), waarvan je na afloop de helft niet meer herinnert, omdat zoveel door de snelheid van je leven aan je voorbij is gegaan. Het enige dat ik me goed kan herinneren is de laatste wedstrijd. Net achter de rug, nog vers in de herinnering. Voor die bewuste wedstrijd werd mij verteld: de laatste wedstrijd is de eerste training van het volgende seizoen. Geen sprake dus van het beruchte zwarte gat waar ik in mijn allereerste column over schreef (wat moet ik nu dan altijd op zaterdag doen?). Nee, genieten van de rust die je hebt en over een tijdje de zomer in. De eerste training daarvan hebben we immers afgelopen zondag al gehad!